Mezoterapia to zabieg polegający na podawaniu leków w skórę lub w tkankę podskórną, a więc w mezodermę (stąd nazwa). Zabieg składa się z dwóch składowych -leku, który podajemy i nakłuwania, ponieważ lek ten najczęściej wprowadzony jest do skóry igłą. Mezoterapia początkowo była wykorzystywana w leczeniu zlokalizowanego bólu i od lat stosowana jest w reumatologii, neurologii, ortopedii i medycynie sportowej. Polega na stosowaniu leków przeciwbólowych, przeciwzapalnych i odżywczych.
Mezoterapię przez analogię wprowadzono do dermatologii, gdzie wykorzystywana jest w celach leczniczych (np. leczenie łysienia plackowatego) lub estetycznych w celu odżywienia i poprawy wyglądu skóry.
Oczywiście rodzi się pytanie, czy mówienie o mezoterapii bezigłowej jest uzasadnione, ponieważ w swojej definicji nie ma mezoterapii bez igły. Podobnie, zastanawia fakt, czy nie przesadzonym uproszczeniem jest określenie „mezoterapia naskórkowa”, ponieważ naskórek z mezodermą nie ma nic wspólnego, a biorąc pod uwagę jego średnią grubość, która wynosi 0,4 mm, zastanawia jak możliwe jest wprowadzenie preparatu tak powierzchownie igłą i ręką ludzką, chyba że w tym celu wykorzystuje się rolery o krótkiej igle (0,2-0,3 mm długości). Podobne wątpliwości z punktu widzenia fizjologii skóry i dermatopatologii budzi rozumienie terminu „mezoterapii kaniulami”, która ma odżywić i pobudzić skórę. Kaniule z racji budowy i metodologii zawsze zdeponują podawany preparat pod skórę do tkanki podskórnej (subdermalnie), ponieważ tępa kaniula przez skórę się nie przebije. Terminologia powyższa jest więc dużym uproszczeniem i zawiera pewne nieścisłości, o których warto pamiętać z medycznego i lekarskiego punktu widzenia.
Pomimo komercjalizacji terminologii i założeń mezoterapii z dermatologicznego punktu widzenia, mezoterapia cieszy się dużą popularnością w zabiegach estetycznych jako metoda logiczna, nieskomplikowana technicznie, ekonomiczna i wydaje się skuteczna w przypadku utraty włosów zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn.
Co stosować w mezoterapii owłosionej skóry głowy?
Istnieją gotowe mieszanki tzw. koktajle stworzone z myślą o odżywieniu i regeneracji włosów, zawierające w swoim składzie witaminy z gruby B, witaminę H, aminokwasy, antyoksydanty i mikroelementy i takie są najczęściej zalecane. Często podaje się minoxidil, który ma udowodnione działanie przyspieszające odrost włosów. Niektóre schematy polecają wykorzystanie czynników rozszerzających naczynia krwionośne (buflomedil, nikotynamid). Z mikroelementów w mezoterapii wypadania włosów wymienia się cynk, magnez, miedź, selen regulujące procesy komórkowe i mające wpływ na macierz zewnątrzkomórkową.
Kwestią dyskusyjną jest zastosowanie heparynoidów w mezoterapii włosów takich jak mezoglikan sodu lub pochodne heparyny, ponieważ dermatolodzy znacznie częściej spotykają się z nasileniem wypadania włosów u pacjentów przyjmujących leki przeciwkrzepliwe niż poprawą owłosienia. Podobnie należy zachować pewną ostrożność w podawaniu preparatów stymulujących kolagenizację np. TGF-beta, krzem, miedź ponieważ mezoterapia
na głowie nie powinna stymulować włóknienia. Świadczą o tym wybitnie przykłady dermatoz zapalnych prowadzące do łysienia bliznowaciejącego i trwałej utraty włosów.
Ciekawe i nowatorskie rozwiązanie stanowią peptydy biomimetyczne. Są to krótkie łańcuchy aminokwasów wywodzące się z naturalnych czynników wzrostu, białek przekaźnikowych lub receptorowych. Takie peptydy mogą bezpośrednio stymulować komórki lub jako gotowy produkt zostać przez nie wykorzystane do syntezy tych czynników regulatorowych.
Jak często wykonywać mezoterapię?
Schemat zabiegów mezoterapii w leczeniu wypadania włosów na głowie obejmuje 4 zabiegi, w odstępach co 7 dni w terapii intensywnej. Po której pacjent podaje, że włosy są grubsze i sztywniejsze, następnie 2-4 zabiegi co 2 tygodnie, kiedy pacjenci zgłaszają, że włosy przestały wypadać. Terapia podtrzymująca to jeden zabieg w miesiącu. Dodatkowo zabiegi mezoterapii można wspomóc suplementacją witaminową doustną lub farmakologią miejscową i ogólną w zależności od typu łysienia.